domingo, 25 de mayo de 2008

Pero qué bonita es la vida....

Domingo por la noche. Acabo de llegar de Dublín tras un fin de semana duro. 2 viajes entre Cork y Dublín en autobús, de 4 horas de duración cada uno. 2 noches sin apenas dormir. Disfrutando Eurovisión desde Irlanda y apoyando al Chikilicuatre de la compañía de nueva gente.

Durante el viaje de ida iba pensando en cómo es la vida, cómo me ha cambiado todo en cuestión de 2 meses, lo duro que me ha resultado y lo bonito que es ver que las cosas han salido. Una nueva vida, un trabajo nuevo, nuevas amistades, nuevos errores, nuevas sensaciones. A medida que el autobús avanzaba hacia Dublín, mi cara esbozaba una sonrisa que se crecía a cada kilómetro recorrido. Muchas cosas he vivido durante estos dos meses.

Hoy en el viaje de vuelta esa sonrisa se iba apagando poco a poco, a cada kilómetro que pasaba, se iba desvaneciendo de mi cara. Mientras miraba por la ventana, me daban ganas de llorar. Por todo lo que había vivido este fin de semana, por todo lo que había pasado durante estos dos meses. Decía adios a la ciudad que me acogió, a la gente que me trató, que me mantuvo bajo su regazo duranto este tiempo.

Y pensaba en estas 3 últimas semanas. Y solamente puedo resumirlas en un capítulo de un libro, el número 7.

"Toco tu boca, con un dedo toco el borde de tu boca, voy dibujándola como si saliera de mi mano, como si por primera vez tu boca se entreabriera, y me basta cerrar los ojos para deshacerlo todo y recomenzar, hago nacer cada vez la boca que deseo, la boca que mi mano elige y te dibuja en la cara, una boca elegida entre todas, con soberana libertad elegida por mí para dibujarla con mi mano por tu cara, y que por un azar que no busco comprender coincide exactamente con tu boca que sonríe por debajo de la que mi mano te dibuja.

Me miras, de cerca me miras, cada vez más de cerca y entonces jugamos al cíclope, nos miramos cada vez más de cerca y nuestros ojos se agrandan, se acercan entre sí, se superponen y los cíclopes se miran, respirando confundidos, las bocas se encuentran y luchan tibiamente, mordiéndose con los labios, apoyando apenas la lengua en los dientes, jugando en sus recintos donde un aire pesado va y viene con un perfume viejo y un silencio. Entonces mis manos buscan hundirse en tu pelo, acariciar lentamente la profundidad de tu pelo mientras nos besamos como si tuviéramos la boca llena de flores o de peces, de movimientos vivos, de fragancia oscura. Y si nos mordemos el dolor es dulce, y si nos ahogamos en un breve y terrible absorber simultáneo del aliento, esa instantánea muerte es bella. Y hay una sola saliva y un solo sabor a fruta madura, y yo te siento temblar contra mí como una luna en el agua."

Y mientras escribo estas líneas, hablo con mi hermana mayor, que me ha estado apoyando en toda esta aventura con todo su corazón. Y no puedo evitar romper a llorar en el silencio.

Por todas las sensaciones que estoy viviendo, por todas las cosas que me están sucediendo. Es posible que se me esté haciendo grande, es posible que no pueda con todo. Pero todo esto me está ayudando a crecer como persona, tanto lo bueno como lo malo.

Pero qué bonita es la vida, joder!

12 comentarios:

Unknown dijo...

hummmmmmmm, vexo que temos ó neno namorado................

Unknown dijo...

HUMMMMMMMMM,! CREO QUE TAMEN........!As maiusculas son por ledicia por ël....!Biquiños.
" lonxe da terriña, lonxe do meu lar....."

plataformapilinotecases dijo...

Bueno, hoy me estreno en esto(qué nervios!)...cuando te fuiste de Galicia te ibas con ilusión, los primeros días, semanas, en Dublín fueron duros peeero te fuiste adaptando y luego te adaptaste demasiado...bien. Ahora el cambio. Volver a empezar cuando ya estabas encontrando tu sitio en Dublín, pero al igual que antes te sabrás adaptar, sin tanta ilusión, eso seguro, te costará más, quizás, pero te adaptarás y llegará un día en que cuando te alejes de Cork, sentirás tb tristeza como la que sientes ahora alejándote de Dublín,pq tb habrás encontrado tu sitio,( y con la facilidad que tienes tú pa relacionarte, hombre por dios!eso está hecho!) dale tiempo...ya sabes....poco a poco (je) Mucho ánimo

Anónimo dijo...

Alis.......
q me has emocionado........
ayyyy no sabes cuanto me alegro pq aunque tu llores y sufras....
ES GENIAL!!! COMO TU

BESOSÎNFINITO!!!!!!!!!

Anónimo dijo...

Caramba canta morriña.
Pero iso está ben, así se forxan os bos recordos.
Cando te vaias de Cork será algo parecido, pero o bo é xamais será igual.
Un abrazote e moita sorte con todo saúde, amor e ata co traballo.

JORDI dijo...

Neno,tenia toda la intención,de decirte:vete a mi blog y escucha a jagger!!!que te me estas atolondrando.Craso error por mi parte...cuando he visto escrito el maravilloso capitulo 7 de Rayuela..nudo en la garganta.Cortázar,me ha abierto los ojos.¨¡PERO QUE BONITA ES LA VIDA...!tontorrón,casi me haces llorar.

JORDI dijo...

¡AUPA NENO!A lo que te esta ocurriendo últimamente ,se le llama VIVIR!!!!Y gracias a que lo estas telegrafiando,es como si estuviera reviviendo mi pasado.A mi ya me has enganchado a este Reality ja ja ja.

Sortilegio de Babia dijo...

Hola!!!
No nos conocemos, vaya personalmente, aunque yo sí te conozco de oidas por tu hermanilla....y te preguntarás...¿pero cual de ellas? jejeje la de BCN. Bueno, tu hermanilla & cia, jejeje.
Me ha llamado la atención tu blog desde el de Jordi y, la verdad, me ha enganchado. SAbía de tu historia pero contada así resulta, digamos, fascinante. Jejeje. Bueno, te seguiré leyendo. Un beso y encantada!!!!

piruleta69 dijo...

Holaaaaa Alitos.Me alegro muxo d q estés tan contento.Vivirás experiencias buenas y malas pero tanto umas como otras formarán part d tu vida. Momentos inolvidables e irrepetibles.. t lo dice otra emigrant gallega q hace 12 años descubrió q había vida mais alá d Os Ancares.Aunq los comienzos son duros, vale la pena. Ya sabes q aqí tienes una piruleta para lo q necesites, tanto si es un hombro para llorar como si es alguien con qien reir.T mando mi frase favorita y la q me gustaría fuera mi epitafio: VIVE Y DEJA VIVIR.Un kiss desd BCN. T´ESTIMEN MOLT.
P.D. Y no dicen las malas lenguas q tas namorao. A xente tamén xa non sabe o q inventar ¿NON CREES?...............

piruleta69 dijo...

P.D.PERO Q BONITA ES LA VIDA, JODERRRRRRRRRRRRRRRR

Anónimo dijo...

Qué Bonito!!!
Qué Bonito!!!
Qué Bonito!!!

Hola Choquito, veo que todo te va muy bien. Me alegro un montón y espero que semana a semana mejore aunque sea poco a poco.

P.D: Le he dado la dirección del Blog a un compañero de la empresa pq hoy es su último día y tb se quiere ir para Dublín. Primero acabará su Proyecto Final de Carrera y luego emprenderá el viaje.

Entre todos haremos un blog famosísimo...jejeje

Alex dijo...

Muchísimas gracias a todos por escribir!!! Os quiero un montón!!!!